Kolejne cacuszko

   Mój poprzedni igielniczek podobał się nie tylko mnie. Największymi fanami moich tworów jest moja rodzina .  Podoba im się wszystko, bez wyjątku. Dlatego postanowiłam zrobić kolejne biscornu dla synowej . Magda lubi szyć , więc myślę, że poduszeczka na igły jej się przyda.  Chciałam podarować jej  biscornu  i bardzo musiałam się sprężyć, bo wyjeżdżała na ponad miesiąc. Tym samym nie miałam kiedy zrobić zdjęć. Cyknęłam więc fotki  na chybcika i są, jakie są.
Tkanina to Aida 16,  osiem kolorów muliny Ariadna,wzór z internetu . Nie wiem od czego to zależy,ale granatowa i żółta Ariadna to tragedia. Niteczki cieniutkie, słabo kryły, skręcały się  i plątały. Natomiast   do zielonych nie miałam żadnych zastrzeżeń.
Ale za to jestem bardzo zadowolona z wieszadełka. Zrobiłam na szydełku , końce przymocowałam wewnątrz , schowałam do środka brzydki supełek i zszywałam dalej.
           

       Czerwiec to mało sprzyjający miesiąc na hafty i na blogowanie.Czerwiec to miesiąc imprezowy, przetwórstwa owocowo warzywnego, ogródkowy, grillowy itp.
Jedną z takich imprez była wycieczka do Krakowa, Wieliczki i na Orawę słowacką. O Krakowie i Wieliczce napisano chyba już wszystko, więc nie ma co się powtarzać. Ale pobyt na Orawie urzekł mnie niesamowicie. Z atrakcji min. to spływ tratwą po rzece Orawie  u podnóża zamku zbudowanego na skale o wysokości 112 na poziomem rzeki,  zwiedzanie tegoż zamku , zwiedzanie jaskini Demianowskiej. Pogoda wtedy dała naprawdę niezwykły popis . Dwa dni przed wyjazdem 21 czerwca upał 30 stopni, w niedzielę 24 czerwca temperatura ok. 14 stopni ,a w Tatrach  spadł śnieg.

Widok zamku z tratwy ,a poniżej my okutani w pelerynki przeciwdeszczowe i kapoki

 Ekspozycja przyrodnicza na zamku. Mimo, że nie lubię widoku wypchanych zwierząt, to muszę przyznać, że robiła wrażenie naturalności.
Tak sobie myślę, że może lepsza taka ekspozycja , niż zamykanie zwierząt w zoo?

Jeziorko w Jaskini Demianowskiej.

Okazało się, że krasnoludki istnieją naprawdę. Tu w formie stalagmitów, czekają pewnie na koniec świata. A może na kogoś, kto zdejmie z nich zaklęcie??

Zdjęć nie wolno było robić, ale naprawdę trudno było się powstrzymać, więc  czasami ktoś tam , jakieś pstryknął.









Myślę, że nie ma się co dalej rozpisywać, bo końca zachwytów by nie było.
Musicie to koniecznie zobaczyć.

Dziękuję za  odwiedziny i ciepłe słowa i lecę zerknąć , co się dzieje u Was na blogach, bo dawno mnie w blogosferze nie było.
Jola